ማንኳኳት ቀረልሽ ስትመጪ እንዳይመስልሽ የሌለው የሄድኩኝ በሬን ነቀልኩልሽ እንቺ ስለሌለሽ ቤቴን ስለናድኩኝ                 ማንኳኳት ቀረልሽ በር የለውም ቤቴ ግቢ እንደመጣሽ የምት ገቢበት ነው ባለፈው ያስወጣሽ የህይዎት በር ነኝ ያለው ያንቺ ጌታ በር ልክ አይደለም የበር ቦታ ነው የሀቀኛ ቦታ አየሽ በር አይደለም ህይዎት በርማ ይዘጋል ለጠላው ለናቀው በርማ ክፍት ነው ላቀፈ ላሞቀው በር ህይወት አይደለም የኔ እድል አምሳሉ የበሩ ቦታ ነው ማንንም የሚሸኝ ማንም የሚገባው ለፈቀደው ሁሉ የበሩ ቦታ ነው የአፍቃሪሽ ልኩ ቅርብ ነኝ ለማለት ስትሄጂ እየለኩ ክፍት ቦታ መሆን፣ ባዶ ቦታ መሆን የሄደን ጥበቃ ከመጠበቅ መጉደል በርን ከፍተሽ ለሄድሽ በርን እንደ መንቀል በሬን ነቀልኩልሽ እንዳትቸገሪ መቸገር ስራው ነው የተጓዥ አፍቃሪ ግቢ እንደ መጣሽ በር የለውም ቤቴ ሳትቅለሸለሺ ነቃቅየዋለው ደሞ ዝግ ነው ብለሽ እንዳትመለሺ #2 ሻረልኝ በቀሌ ሻረ የህይዎት ቂም መኖሬን ጀመርኩኝ ቢስምላህ ሯህማን ረሂም ታውቅያለሽ ግዝት ነው ክንድሽን መመኘት አውቃለው ሐራም ነው ከኔ ጋር መገኘት                 ዳሩ ፍቅር ግዝት ላያውቅ ላይገደው ሀራሙን ግድ የለም እቀፊኝ ሰዎች ናቸው እንጂ መላዕክት አያሙን ነይ በይ ሳሚኝ አሁን ገሀነምን ረስተን ከጀነት ተነስተን የሰው ግዜ ጥለን የኔና አንቺን ብቻ ዘመን አንጠልጥለን በባዶ መስመር ላይ በህቡዕ ስንፃፍ መነፈፈቅ ሀድሳችን መተቃቀፍ ቅዱስ መፅኃፍ ሁሉንም ዘንግተን በሁሉም ተትተን ብንፋቀር ግዜ...

  "#አንዴ" #ኣንድ #ትልቅ #ፕሮፌሰር #ተወዳጅ #ዑስታዝ ከአንድ ተውዳጅ ታማሪው ጋር ግቢ ውስጥ ወክ ያደርጋሉ። እሄም ወክ ስላልበቃቸው ከዩኒቨርሲቲው ጀርባ ወዳሉ መንደሮች እንደገና ለመንቀሳቀስ ወሰኑ። ወሬዎቹን እየተጫወቱ ስለ ህይዎት መንገድ ቀጠሉ። ትንሽም እንደ ተጓዙ መንገድ ላይ ልብሶቹን አወላልቆ ቦት ጫማቸውን አውልቆ ስራ ሚሰራን የቀን ሰራተኛን ተመለከቱ። ከዝያ ወጣቱ ለመምህሩ፣ ምን ኣለው....ተመልከት  እሄን ጫማ እኔ ሰርቀዋለው፣ እሄን ሰው ሰርቀውና ስራ ጨርሶ ዞር ሲል፣ጫማው ሲጠፋው እንዴት እንደምሆን ትመለከተዋለህ "እንስቃለን"ኣለው። እሄን ሲለው መምህሩ እሄን ወጣት የህይዎት ሜዳ ላይ ማስተማር የሚችልበት ጥሩ አጋጣሚ ኣገኘ። እችን ሀሳብ ቶሎ ለቀም ኣረጋትና፣ እንዲህ ብንገለብጠውስ አለው። እይታውን እየገለበጠለት ነው። ሰውየው ጫማው ጠፍቶት ሲጮህ ፣ሲያለቅስ፣ ሲጨነቅ አይተን ከምንስቅ፣ የሆኑ ሳንቲሞች ጫማው ውስጥ እንክተትና ሳያስበው ሳንቲሞቹን ስያወጣ፣ ሚፈጠርበትን ደስታ አይተን ብንስቅ አይሻልም? አለው። "ወጣቱ" ሀሳቡ እንግዳ ብሆንበትም ሀሳቡን ወደደው። ያንኛውን ተንኮል ሚመስለውን ስራ ኖሮበታል፣ ቅንነትን ነው ያልኖረበት፣ ልሞክረው ኣለ፣ እይታው እየተስተካከለ ነው። Attitudዱ እያደገ ነው እሄ ሰው። እሺ አለ፣  ኪስህ ስንት ኣለ አወጣጠ ሳንትሞች ብሮች፣ መምህሩም አወጡ ጫማው ውስጥ ጨመሩት። ከዚያም ራቅ ብሎ ጥላ ውስጥ ቁጭ ብለው ሰወየው ስራ እስኪጨርስ ጠበቁ። ሰውየውም ስራውን ጨረሰ፣ እጆቹን ታጠብ፣ እግሮቹን ታጠበ፣ ልብሱን ኣራገፍ፣ ያወለቀውን ልብስ ቀየረ፣ ኮፍያውን ደረበ ኣሁን ምን ቀረው? "ጫማው፣" ...ጫማውን ሊለብስ ብድግ አደረገና ድንገት የሆነ ነገር ገብቶበት...

‹#እውነት_እውነት እላችኋለሁ ልክ እንደ ሚዛን በሀዘናችሁ እና በደስታችሁ መካከል ተንጠልጥላችኋል፡፡ ሳታጋድሉ ሚዛናችሁን ጠብቃችሁ የምትቆዩት ባዶ በሆናችሁ ጊዜ ብቻ ነው፡፡ ባለሀብቱ_ወርቅ_እና_ብሩን ሊመዝንባችሁ_ባነሳችሁ_ጊዜ_ግን_ሀዘናችሁ_ወይም_ደስታችሁ_ከፍ_አሊያም ዝቅ ሊል የግድ ይሆናል፡፡››

Join group chat on Telegram https://t.me/+vC6ag5XhwSRhYzE0

Seid Ahmed ከአስራ አንድ ዓመታት በፊት ደሀ ነበርን፡፡ ያጣን የነጣን፣ ሙልጭ ያልን ነጭ ድሆች. ከድህነታችን ከብደት የተነሳ ስንት ሰዓት ላይ እንደምንበላ ሳይሆን ስንት ሰዓት ላይ ርሀባች ጋብ እንደሚል ነበር ዘወትር የምናስበው፡፡ እኔና እህቴ ትምህርት ቤት፣ “አበበ በሶ ባላ የሚል ምሳሌ “ቲቸር' ሲናገሩ በመጎምጀት ምራቃችንን እንውጥ ነበር፡፡ ቤታችን ውስጥ አንድ የረገበ የሽቦ አልጋ፣ ሁለት የሳር ፍራሾችና አራት የተወላገዱ ኩርሲ ወንበሮች ብቻ እንደነበሩን ዛሬም ድረስ እናቴ ሳጥን ውስጥ ያሉት ታሪካዊ ፎቶዎች ያሳብቃሉ ፡፡ ግድግዳ ላይ ገና እንደተረገዝኩ የሞተ አባቴ ፎቶግራፍ የዘመን ጥቀርሻ እንዳወየበው በላስቲክ ተለብዶ ተሰቅሏል። እንግዲህ ቤታችን ሁለት ክፍል ነበረች፡፡ አሁን የነገርኳችሁ የሳሎናችንን (ወጉ እንዳይቀር ይዞታ ነው፡፡ ወደጓዳ ስትገቡ ውስጣቸው የእንጀራ ላስቲክ ብቻ ያለባቸው ሁለት ትልልቅና አሮጌ የእንጀራ መሶቦች ታገኛላችሁ፡፡ ጠርዛቸውን በደህና ቀን አይጥ የቸረቸፈው !! ሁለቱም ሁልጊዜ ባዶ ነበሩ (አይጦች ከልጆቻቸው ጋር በእነዚህ መሶቦች አጠገብ ሲያልፉ ለልጆቻቸው እንዲህ እያሉ ታሪክ የሚያወሩላቸው ይመስለኛል፡፡ “በድሮ ጊዜ በአያቶቻችን ዘመን፣ እነዚህ መሶቦች ውስጥ ተበልቶ የማያልቅ እንጀራ ነበር፡፡ የዛሬን አያድርገውና ለስንቱ የአይጥ ሰርግ ድግስ የበቃ - ወይ ጊዜ መሶብም እንደ ዓለማያ ሀይቅ ይደርቃል ! እናቴ ታዲያ አማኝ ናት፡፡ በየሦስት ቀኑ መሶቡ ውስጥ የሚቀመጡትን የእንጀራ ላስቲኮች እያጠበች አድርቃ ወደ መሶቡ ትመልሳቸዋለች፡፡ “በረከት ሲመጣ አዋጅ አያስነግርም፣ ድንገት ከተፍ ቢል ተዘጋጅተን መጠበቁ ደግ ነው” ትላለች፡፡ ይሄን መራር ስብከቷን አልወደውም - ግን ትንቢቷ ሰመረ፡፡ እናቴ ነብይ ነበረ...