ጣቶቹ

ቆንጆ ነኝ ወይስ አይደለሁም? የሚል ጥያቄ ድንገት አእምሮዬ ውስጥ ብለጭ ያለው፣ ልክ የዛሬ ዓመት አካባቢ ነበር፡፡ እስከዛሬም በየቀኑ፣ በየሰዓቱ፣ ጥያቄው በውስጤ ያቃጭላል፡፡ አንዳንዴ እንዲያውም የሆነ ሰው ጠርቼ “ለመሆኑ ቆንጆ ነኝ ወይስ _ አይደለሁም? ብዬ መጠየቅ ያምረኛል፡፡ የራሴን ፊት ማየት ናፍቄያለሁ:: የራሴን ፈገግታ፣ የራሴን ጥርሶች፣ የራሴን ከናፍርት፣ የራሴን ዓይኖችና አፍንጫ፤ ብቻ መልኬን ማየት ክፉኛ ፈልጌያለሁ፡፡ በጣም ፈልጌያለሁ፡፡ አንዳንዴ ፊቴን ሳስበው፣ የተጨማደደ ቆዳ፣ ብነካው ለእጄ እንደቆረቆንዳ የሚሻክር፣ ከንፈርና ግራ ጉንጨ ላይ የሚያዳልጥ፣ ስፋቱ ስሙኒ የሚያህል ጠባሳ የሚኖረው ይመስለኛል፡፡ ግን በቀኝ እጄ ጣቶች ፊቴን ስዳስሰው፣ የሚያጋጥመኝ ሌላ ነው፡፡ እንደተባዘተ ጥጥ የሚለሰልስ ቆዳ!! የቆዳዬ ልሰላሴ ለራሴም ይደንቀኛል፡፡ የፊቴ ቆዳ የእኔ አይመስለኝም፡፡ እጄ የሌላ ሰው ፊት ላይ ያረፈ ነው የሚመስለኝ፡፡ ታዲያ ከራሴ ቆዳ ጋር በፍቅር የወደቅሁ ይመስለኛል፡፡ ደጋግሜ የቀኝ እጄን መዳፍ፣ ጉንጨ ላይ በቀስታ አንሸራትተዋለሁ፤ ጣፋጭ ደስታ እንደማር በውስጤ ሲፈስ ይሰማኛል፣ ጣቶቼ ምላስ ሆነው የቆዳዬን ወለላ የቀመሱ ዓይነት፡፡ የዓይኔን ሽፋሽፍት የቅንድቤን ለስላሳ ጸጉር በጣቶቼ ስዳሰሳቸው የሚሰማኝ ሐሴት ወደር የለውም፡፡ መልኬን እንደ ብሬል ፅሁፍ በጣቴ ነበር የማነበው፡፡ ከራሴ ጋር ፍቅር የጀመረኝ፣ ልክ የዛሬ ዓመት አካባቢ ነበር፡፡ ምንም ይሁን ምን፣ መኖር ጥሩ ነው! “መኖር ምናባቱ!” ብለን በገዛ ፈቃዳችን ነፍሳችንን ከሥጋችን ለመለየት ፈራ ተባ ስንል፤ ሕይወት የተሰፋ ቅንጥጣቢዋን በኑሮ ጎዳናችን ላይ እየጣለች፥ እንደ ለማዳ ውሻ ታስከትለናለች፡፡ እንጅማ ገና መቼና መቼ የሰው ልጅ እራሱን አጥፍቶ፣ ይችን ዓለም ዳዋ በወረሳት ነበር፡፡ መኖር ትልቅ ሱስ ነው፡፡ ይኼው ወፈሰማይ የኑሮ ሱሰኛ የዕድሜ ሲጋራውን ለኩሶ፣ የመኖር ሱሱን ሊያሷርፍ በአፍና በአፍንጫው ተስፋን ይምጋታል፡፡ አዲስ ዛሬን ወደ ውስጡ እየሳበ የተቃጠለ ትላንቱን ወደ ውጭ ይተነፍሰዋል፡፡ ለዚያ ይሆን እንዴ አየሩ ነበር ነበር የሚሸተው? የሚበዛው ሰው ልከ እንደሲጋራ ርጋፊውን የታሪከ ወጭቱ ላይ እየተረኮሰ፣ የነገ ጀምበሩን በጉጉት ሲጠብቅ እጁ ላይ ዕድሜ ተቃጥላ ትከስማለች፡፡ ቢሆንም መኖር ያሳሳል፡፡ እግዜር መቼም ከአንድ ዓመት በፊት “ግደለኝ” እያልኩ ደጋግሜ የጸለይኩትን ጸሎት ሰምቶ፣ አሁን ከተፍ ቢልና “ልጄ! በይ ተነሽ እንሂድ” ቢለኝ “ቀልድ አታውቅም እንዴ!” የምለው ይመስለኛል፡፡ መኖር ያሳሳኝ ከጀመረ፣ አንድ ዓመት አካባቢ ሆነኝ:: ከሰኞ እስከ ዓርብ ድረስ መንደሩ ላይ ከባድ ዝምታ ይረብበታል፡፡ ሕፃናት ትምህርት ቤት፣ አዋቂዎችም ወደየሥራቸው ይሄዳሉ፡፡ ሥራ የሌላቸው ጠራራውን ሸሸት በየቤታቸው ስለሚከተቱ፣ የሰው ድምፅ አይሰማም፡፡ ከቅርብ ርቀት (ሰፈራችን ካለው ትዝታ ሙዚቃ ቤት የሚባል የተከፈተ) ሱዳንኛ ዘፈን ይሰማኛል፡፡ ሱዳንኛ ዘፈን ስሰማ፣ አገሩ በረሃ የሆነ ነው የሚመስለኝ፡፡ሁሉም ሰው ትቶኝ ወደሆነ አገር የተሰደደና ብቻዬን የቀረሁ እየመሰለኝ እፈራለሁ፡፡ አለ አይደል፣ ሁሉም ሰው እኔ ሳልሰማ በምልክት እና በጥቅሻ ተጠራርቶ ወደ ሱዳን የተሰደደ “ሳትሰማን እንሂድ፣ እሷን ማን ይጎትታል! እየተባባለ እግሬ አውጭኝ ያለ፡፡ (የሚያወጣ እግር ያላቸው) ታዲያ እንዲህ ሰፈሩ ጭር ሲል፣ ሁሉም ሰው ትቶኝ ወደሆነ አገር የሄደ እየመሰለኝ መፍራት ከጀመርኩ፣ አንድ ዓመት አካባቢ ሆነኝ፡፡ የሰፈሩን ሰው ሁሉ በስም እየጠራሁ “አላችሁ ወይ?” “ማለት ያምረኛል ፡፡ “እስቲ ካላችሁ .ጣታችሁን አሳዩኝ! በፊት በፊት ይኼን ዝምታ አልወደውም ነበር፡፡ ስልችት ነበር የሚለኝ፡፡ አሁን ግን ዝምታው እንደነፍስ ሙዚቃ፣ ከሩቅ እንደሚሰማ ኅብረ-ዝማሬ ሆኖ ውስጤን በደስታ ያፍነከንከዋል፡፡ ተፍነክንኬ ሳላበቃ ደግሞ፣ ውስጤን በድንጋጤ ትርክክ የሚያደርግ ስጋት ይፈጠራል፡፡ ደስታውም ሆነ ድንጋጤው የሚነዝር ነገር አለው፡፡ (ሰዎች ሲያወሩ ከእግር ጥፍሬ እስከእራስ ፀጉሬ ነዘረኝ እንደሚሉት) “የደስታሽም ሆነ የድንጋጤሽ መነሻ ምንድነው?” ብባል መልስ የለኝም፡፡ ከመሬት ተነስቼ መደሰትና፣ ከመሬት ተነስቼ መደንገጥ ከጀመርኩ፣ አንድ ዓመት አካባቢ ሆነኝ፡፡ #አጽናፍ ነው ስሜ፣ አፅናፍ ብሎ ስም ያወጣልኝ ማን እንደሆነ እግዜር ይወቅ፡፡ ምናልባት እናቴ፣ አባቴ፣ ወይም አንዱ መንገደኛ ይሆናል፡፡ ዞሮ ዞሮ ስሜን ያወጣው ሰው በከንቱ ደከመ፡፡ ማንም በዚህ ስም ጠርቶኝ አያውቅም፡፡ በስሜ መጠራት ይናፍቀኛል፡፡ “አጽናፍ